Słońce powoli wychylało się zza widnokręgu. Droga była pusta, ale już niedługo mieli pojawić się na niej kupcy, zbaczający z głównego traktu, żeby szybciej dotrzeć do celu. Pośpiech. Zgubił wielu ludzi w zamian za szybkość odbierając uwagę, koncentrację, zdrowy rozum. Trzy rzeczy, bez których lepiej nie wyruszać w drogę poprzez leśne drogi i zapomniane szlaki. Jeden z takich głupców leżał teraz na drodze, którą podróżowali handlowcy z Jurde. Stróżka zielono modrej krwi zastygła na bladym policzku mężczyzny i poszarpanej szacie. Był nieprzytomny, ale ręka trwała w żelaznym uścisku na pięknie rzeźbionej lasce. Leżącego zauważył przejeżdżający handlowiec. Zatrzymał się i podbiegł do mężczyzny.

-Żyje...-wysapał jegomość ubrany w purpurowy kubrak-Dast! Podejdźże no tu chłopcze.

Ciemnowłosy młodzieniec odziany niemalże identycznie jak kupiec podbiegł do pana.

-Pomóż mi wsadzić go na wóz. Szybko, szybko! Do Kreewen jeszcze kawałek drogi, a ja chcę zdążyć przed zmrokiem. Żwawo chłopcze!

* * *

            Milczał. To, co stało się nie dawało mu spokoju. Iluzja smoka, na tyle silna, że zdolny był on wyrządzać rzeczywiste szkody. Tersus widział podobne imaginacje, ale zazwyczaj były one o wiele słabsze, czasem ledwo widoczne. Ten smok był tak realny, że jeszcze do tej pory odczuwał jego obecność.

            Milczał. Wiedział, że tylko jeden człowiek potrafiłby stworzyć tak silną iluzję. To nie był przypadek. Ten ktoś go szuka. Szuka i nie spocznie dopóki nie dopnie swego.

Muriel der Flavio- legendarny Nauczyciel i Przewodnik. Człowiek, który wychował Tersusa- ostatniego z rodu Malavich herbu Valia. Rodu Władców Smoków. Matka Maltana, oddała go pod opiekę Nauczyciela po skrytobójczym morderstwie jego ojca, zanim ktokolwiek inny zaczął rościć sobie prawo do jego wychowania. Kryjąca twarz za ciemnym kapturem dziewczyna nie zdradziła mężczyźnie nawet swego imienia. Chłopiec miał wtedy osiem lat i był kopią swojego ojca. Miecz- czarne ostrze Valii, był jedynym spadkiem jaki otrzymał Tersus. Do tej pory opiekował się nim ojciec, który świadom wartości swojego syna, przekonał przerażoną dziewczynę by mu go oddała. Teraz chłopiec radził sobie sam i nie potrzebował niczyjej pomocy. Nazywał się Tersusem Maltanem i był ostatnim znanym potomkiem Malavich, który posiadał moc władania smokami. Moc która stała się jego przekleństwem.

* * *

            Powoli zbliżali się do Cramm. Tersus dostrzegł w oddali zabudowania i odetchnął z ulgą. Starał się nie zaprzątać głowy zbędnymi przemyśleniami, ale to było silniejsze od niego. Flavio szukał go. Maltan domyślał się po co. Musiał ukryć się, zaszyć na pewien czas w jakiejś dziurze. Nie ze strachu, ale dlatego, że wiedział do czego doprowadziłaby ich konfrontacja. Z niechęcią stwierdził, że towarzyszka jest mu teraz zbędna. Musi jechać do Jurde sam, choć w tej sytuacji było to niebezpieczne. Nie mógł zwracać na siebie uwagi, a z nią u boku było to niemożliwe.

-Będziesz usiała radzić sobie sama- szepnął Maltan mocniej zaciskając ręce dziewczyny oplatające go w pasie.

-Zostawisz mnie?- zapytała nagle. Maltan odwrócił ku niej twarz- Malavii nie zostawiają podróżnych w potrzebie, a zwłaszcza tak szczególnych.

Mężczyzna zatrzymał Horna i zeskoczył na ziemię. Silnym szarpnięciem za ramię ściągnął z niego dziewczynę. Jęknęła z bólu. Tersus nie zwolnił mocnego uścisku. Spojrzała na niego ze strachem i zdziwieniem.

-Czy nie tak się nazywasz?- zapytała z wyrzutem.

-Nie nazywam się tak od dawna- wycedził przez zęby- Jak na przypadkowego towarzysza zbyt dużo wiesz. Odpowiedz mi- kim jesteś? Nie ukrywam, że gdyby nie ciekawość już dawno pozbyłbym się tego problemu.

-Wiem, że jestem ci zbędna. Jednak to, co powiem, może uratować ci życie.

-Na każdego przyjdzie czas.

-Dla Ciebie jeszcze nie teraz.

Mężczyzna poczuł dziwny dreszcz. Spojrzał na dziewczynę i czuł obecność kogoś zupełnie obcego.

-Wiesz kto cię szuka- mówiła dalej- Widzę to w twoich oczach- czujność. Czekasz aż się ujawni.

-Muriel?- powiedział Maltan.

Dziewczyna skinęła potakująco głową.

-Dlaczego?

-Tego nie wiem. Uważaj, pcha nim coś o niewyobrażalnej sile.

-Co takiego może prowokować go do działania, skoro dawno już przekroczyliśmy granice nienawiści? Cheć zemsty jest dla nas naturalna. Karmienie się gniewem jak chlebem- oto nasza wieczerza, którą z zaciśniętymi ustami przełykamy każdego dnia jak bryłę soli. Co, Ty możesz o nas wiedzieć?- spytał Tersus.

Dziewczyna zmarkotniała.

-Desperacja...

Po chwili milczenia mężczyzna powiedział:

-Nadal nie wyjaśniłaś mi, skąd to wszystko wiesz. Wątpię żebyś znała mnie, tym bardziej jego. Czekam więc i oczekuję wyjaśnień. Nie zostawię cię tutaj z jednego powodu. Uratowałaś mi poniekąd życie, a nie jestem na tyle niewdzięczny, żeby o tym zapomnieć. Warunkiem naszej wspólnej wędrówki jest jednak szczerość. Ty wyjaśnisz mi swoje niezwykłe zdolności, a ja pomogę ci dotrzeć do Cramm.

-I to mówi ktoś, kto przez całe życie ukrywa się pod wymyślonym nazwiskiem.- zaśmiała się dziewczyna.

-Miałem powody...- mruknął Maltan- Za to ty nie masz żadnych, żeby ukrywać swoje imię- powiedział mężczyzna układając usta w grymas mający być przyjaznym uśmiechem.

-Tyle, że ja nie wiem jak brzmi moje prawdziwe imię. Nie znałam ojca, moja matka pewnie też nie była pewna kim właściwie był. Słabo ją pamiętam. Wychowała mnie ciotka, ale uciekłam od niej kilka lat temu. Wołano na mnie Aurora. Imię dobre jak każde inne, nawet jeśli zmyślone.

-Potem mieszkałam w wielu miejscach, aż w końcu dotarłam do Kreewen. Niedźwiedź był dobrym przyjacielem jednego z moich stałych... przyjaciół. Przywiózł mnie tam, żebym pracowała jako pomocnica.Szybko się przekonałam, że moje ciało to najlepszy i najszybszy sposób, żeby się stamtąd wydostać, ale byłam zbyt słaba by to wykorzystać- odwróciła twarz od męższyzny i pośpiesznie dokończyła- Resztę znasz. Możemy teraz ruszać.

-Chcę jednak żebyś, wyjaśniła mi to- co stało się przed mostem, który mijaliśmy zeszłej nocy-odparł poważnym tonem łapiąc dziewczynę za rękę.

-Nie wiem, co mam ci odpowiedzieć. Czułam się jak zbudzona z długiego snu. Do mojej głowy napływały informacje, obrazy, odgłosy, których nie byłam w stanie pojąć. Wiedziałam wszystko to, co Flavio ukrywał nawet przed samym sobą. Siedział gdzieś w środku mnie, jak choroba. 

-Myślę, że chciał Cię wykorzystać żeby mnie odnaleźć. Przepraszam Cię za to. Myślę jednak, że dobrze się stało. Twoja..reakcja zajmie go na jakiś czas.

Maltan zastanowił się chwilę. Spojrzał na dziewczynę i delikatnie pogładził ją po włosach. „Ona nie wie”- pomyślał. Uśmiechnął się i powiedział lekkim tonem.

-Wolałbym, żeby nasz przyjaciel następnym razem wysłał list. Smoki to...przeżytek...

Ostatnie słowa wysapał, po czym bezwładnie upadł na ziemię.

* * *

„... miecz miał czarne diamentowe ostrze. Jego świst przerwał martwą ciszę jak stare płótno. Mężczyzna zablokował laską cios chłopca. W jego młodych oczach był gniew- płomień którego nie sposób ugasić. Ciął z rozmysłem, spokojnie- zupełnie inaczej niż ktokolwiek by się spodziewał. Ktoś jednak tego oczekiwał. Ogień wydobywający się z wyrzeźbionej głowy smoka, którą zwieńczona była laska, wybuchnął czarnym płomieniem. Mężczyzna odrzucił dziewczynkę. Chrzęst skręcanego karku zagłuszył odgłos ciała uderzającego o bruk. Chłopiec z mieczem rzucił się na zabójcę. Czarny płomień musnął go w twarz. Powstała blizna ciągnęła się od ucha, poprzez policzek aż do oka. Kształtem przypominała płomień,  którym łatwo się sparzyć. Mężczyzna podszedł do chłopca, który kurczowo trzymał się twarzy. Obrócił mu głowę i spojrzał w oczy. Oczy pełne nienawiści, pogardy, a zarazem siły i odwagi. Starzec wykrzywił usta w okropnym uśmiechu i powiedział: „Cudowne oczy. Godne tego,  kim z moją pomocą się staniesz. Witaj w domu- Władco Smoków...”

„Skrzydlaci”- Albert Firgam

* * *

-Obudź się!

Maltan otworzył oczy. Nie oślepił go blask słońca. Do nozdrzy napłynął świeży zapach leśnego poszycia. Pod obolałą głową czuł miękkość czyichś kolan. To Auroraklęczała przy nim i delikatnie przemywała mu czoło zimną wodą. Jej uśmiech uspokoił go trochę. Nigdzie jednak nie widać było Horna.

-Gdzie jesteśmy?- wyszeptał.

-Jesteśmy tuż koło Cramm. W lesie. Pomyślałam, że źle byłoby tam wjeżdżać w nocy z rannym, zwłaszcza, że mieszkańcy z pewnością słyszeli huk wywołany eksplozją smoka dwa dni temu...

-Dwa dni?- przerwał jej mężczyzna- Mamy szczęście. To nasza szansa, ale musimy jak najszybciej załatwić pewne sprawy w Cramm.

Tersus wstał powoli podtrzymując się drzewa. Zachwiał się, ale zatrzymał dziewczynę kiedy chciała mu pomóc.

-Zostaw. Za kilka godzin minie.

Widząc jej zaniepokojoną twarz dodał.

-Zaufaj mi.

Dziewczyna odwzajemniła uśmiech.

-Ufam, ale martwię się. Wiem, że chcesz mnie zostawić w Cramm.

-Nie utrudniaj tego- powiedział szeptem łapiąc ją za ramiona.

-Nie tym razem- odpowiedziała- Jeśli mnie zostawisz pojadę za tobą. Znajdę cię choćby na końcu świata- bo nikt nie może być sam, rozumiesz- syknęła uwalniając się z jego uścisku. To już nie tylko twój problem. Pogrążyłam się tak samo. Tam na moście, kiedy nawet nie wiedziałam co się ze mną dzieje. A teraz pomogę ci, czy tego chcesz czy nie. Musze to zrobić nie tylko ze względu na ciebie...

Teraz zrozumiał, co chciała mu powiedzieć. Wróciły niechciane wspomnienia. W swojej walce-sam, przeciwko niemu, w imię czegoś ważniejszego. "Przecież nie zawsze tak było"-pomyślał-" Co się z nami stało..."

Oczy dziewczyny, które teraz zdawały się zielone wypełniły łzy. Otarła je brudnymi dłońmi zostawiając na twarzy ciemne smugi. Drżała. Tersus objął ją. Przytuliła się do jego ramienia, mocno wpijając palce w plecy, jak wystraszone dziecko. Nie pytał o nic. Otulił ją mocniej płaszczem i powiedział:

-Musimy jak najszybciej dotrzeć do Cramm- jeszcze przed świtem. Tak będzie bezpieczniej.

Maltan zagwizdał- Horn pojawił się niemal natychmiast.

-Pojedziemy głównym traktem. Może nie będzie to bezpieczny sposób, ale na pewno szybszy. Odwagi nam nie brakuje, prawda?-dziewczyna uśmiechnęła się- Czasu za to mamy niewiele. Musimy przed południem  opuścić Cramm- nie chcę się rzucać w oczy...

-Nie rzucać się w oczy? Nie wiem czy zauważyłeś, ale jedziemy na dziwnym...koniu?. Podajesz się za kupca, chociaż nie masz towaru...Nawet ja nie jestem aż tak głupia, żeby tego nie zauważyć…

Tersus zatrzymał Horna. Dziewczyna siedząca za nim była przekonana, że uśmiecha się. W taki sposób, że nie chciałaby tego zobaczyć.

-Auroro, czy uważasz mnie za aż takiego wariata? Chyba mnie nie doceniasz- powiedział lekkim tonem, niemalże rozbawiony.

Odwrócił się w jej stronę i wyjął coś z wewnętrznej kieszeni kurtki. Przypominało to zwykły kamień, ale jeśli oglądało się go pod światło błyszczał wieloma kolorami, a na jego powierzchni widać było wyryte napisy.

-To kamień iluzji. Dzięki niemu mogę w miarę spokojnie podróżować. Pozwala zmusić ludzi do zobaczenia tego- co chcę żeby zobaczyli. I tylko tego, rozumiesz. Nie na wszystkich działają jednak takie tanie sztuczki. Ci którzy byli szkoleni, lub ci ,którzy posiadają naturalne zdolności- jak ty nie dają się oszukać. Dlatego zostawiam Horna w miejscach, gdzie mało kto zagląda. Nie martw się- ludzie którzy mogliby nam zagrażać nie podróżują głównym traktem.

-To mnie nie martwi, ale powiedziałeś, że mogą cię zobaczyć Szkoleni- szkoleni na kogo?

-Tego nie chciałabyś wiedzieć...

* * *

            Powoli zbliżali się do Cramm. Już widzieli bramy miasteczka kiedy dziewczyna poprosiła o postój.

-Nie rozumiem czemu chcesz się zatrzymać. Już widać Cramm. Nie dalej niż za kwadrans będziemy na miejscu.- Maltan starał się opanować złość, jednak przychodziło mu to z trudem.

-Proszę cię. Zatrzymajmy się. Zejdźmy z traktu.

-Dlaczego?

-Po prostu czuję, że tak będzie lepiej. Jakby coś czekało na tej drodze, ale nie na nas. Proszę...Sam przecież mówiłeś, że jesteśmy na miejscu. Możemy na chwilę się zatrzymać.

Tersus zastanowił się szybko. Jeśli jego przypuszczenia okazałyby się prawdziwe, nie posłuchanie w tej chwili dziewczyny mogłoby mieć tragiczne skutki. Nie chciał jednak wzbudzać jej niepotrzebnych podejrzeń- zbyt łatwe pójście na kompromis byłoby do niego niepodobne. Starał się coś wymyślić kiedy z oniemienia wyrwało go szarpnięcie Aurory.

-Szybko, do lasu. Ktoś zbliża się z miasta.

Maltan ocknął się.

-Horn, do lasu- złapał dziewczynę za rękę- Chodź.

Ukryli się za drzewami. Kamień iluzji pomógł im pozostać niezauważonymi.

Po chwili na drodze na której przed chwilą stali pojawiło się trzech jeźdźców. Jeden z nich miał długą rudą brodę, drugi hełm, a twarz trzeciego przecięta była blizną.

Maltan zamarł w niepokojącym oczekiwaniu. Do oczu dziewczyny momentalnie napłynęły łzy. Mężczyzna puścił jej rękę. Wolnym krokiem zmierzał w stronę drogi. Jęknęła.

-Zostaw...-jej głos załamał się- co to da...

-Nie martw się- nawet tego nie poczują- wycedził przez zęby.

-Nie martwię się o nich...- jęknęła dziewczyna. Maltan odwrócił się-...ale o ciebie.

Mężczyzna wyjął z pochwy miecz. Aurora nikała jego wzroku. Był pełen nienawiści, morderczej żądzy, niepohamowania. Ruszył przed siebie.

Jej uwagę przykuła głośna rozmowa mężczyzn na drodze.

-Zaraz tu będą. Ona i ta łachudra.- warknął ten z brodą- Poznają smak mojego ostrza!

-Milcz! Bo wystraszysz naszą zdobycz- odpowiedział spokojnie łysy.

-Czy to prawda, że przebrali się. Co mówił ten z rynku? Handlarz z chłopcem?

-Tak. Zabójca Mustona i dziewka ukrywająca się pod przebraniem. Musieli wrócić do Kreewen. Niedźwiedź dał temu sukinsynowi jakiś pakunek. Nie zdążył wszystkiego zabrać. Ten stary głupiec nie chciał nic powiedzieć. Teraz wracają do Cramm. Coś mi się zdaje chłopaki, że nie dojadą- ostatnie słowa były przez mężczyznę wycharczane ze śmiechu.

* * *

-Daleko jeszcze do Cramm?- spytał wyraźnie zniecierpliwiony chłopiec- on i jego pan nie mieli postoju od Kreewen, gdzie zostawili mężczyznę znalezionego na drodze.

-Już niedaleko- odrzekł mężczyzna w purpurowym kubraku- dobrze się stało, że zostawiliśmy tego starego wariata w Kreewen- gotów był nas tą laską pozabijać. Ech, co tam...- mężczyzna splunął na drogę- oby mniej takich szaleńców błąkało się po drogach.

Kupiec z niechęcią wspominał starca którego niecałe dwa dni temu odstawili do Kreewen. Już od początku wydawał mu się dziwny- ubrany w długi szary płaszcz i kapelusz z orlim piórem. Jednak to fantazyjnie rzeźbiona laska i zapach nieznanych ziół wzbudził złe przeczucia mężczyzny. Jego intuicja nie okłamała go- gdy tylko starzec się obudził pokazał, że nie jest zwyczajnym podróżnikiem. Ogłuszył kupca, a chłopca zauroczył chyba- bo ten nic nie mówił ani się nie ruszał. Stanął na wozie i szepcząc coś wykonał laską ruch w stronę dwóch marnych koni. Te zarżały jak opętane po czym ruszyły nienaturalnie szybkim i równym galopem. Gdy kupiec obudził się widział już zbliżające się szybko Kreewen. Starzec nadal stał trzymając uniesioną laskę. Mężczyzna bał się do niego podejść. Dopiero gdy dotarli na miejsce odważył się wyjść z wozu. Zobaczył człowieka w szarym płaszczu szybkim krokiem podążającego do wejścia „Wilczego skowytu”. Czym prędzej ocucił pomocnika i udali się w stronę Cramm.

-Dast!- mężczyzna szturchnął chłopca- Popatrz, tam na drodze, widzisz? Kto to?

 Młodzieniec ostrożnie wstał i wytężył wzrok.

-Trzech mężczyzn na koniach, podróżni pewno. Panie...oni chyba pokazują na nas...

-Nie gadaj głupot gówniarzu- zdenerwował się kupiec- bo ci skórę złoję!

Mężczyzna miał nadzieję, że dalsza droga przebiegnie im spokojnie. Po cichu jednak wyjął z bagaży krótki i tępy sztylet- jedyne co miał do obrony.

* * *

-Wynoś się stąd łachudro!- głos Niedźwiedzia przypominał ryk zwierzęcia- Jeszcze się tu pokazujesz?! Po tym co zrobiłeś mojemu przyjacielowi?! Wynoś się szarlatanie, morderco!

Starzec stał spokojnie przed karczmą z której przed chwilą został wyrzucony przez właściciela. Uśmiechał się krzywo i gładził laskę. Czarny płomień odbijał słoneczne promienie.

-Najpierw powiesz mi gdzie on jest- mógłbym dowiedzieć się tego własnymi sposobami- powiedział wolno starzec-ale nie będę tracił na to sił.

Niedźwiedź odepchnął trzymających go mężczyzn i podszedł do człowieka w szarym płaszczu.

-Muriel del Flavio- największa zaraza tego świata- wycedził przez zęby mężczyzna łapiąc starca za płaszcz, po czym zaczął go zapamiętale szarpać.

-Johan!- głos kobiety pomimo jej wieku i postury był łagodny, lecz stanowczy- Puść go.

Niedźwiedź spojrzał w jej stronę. Podeszła do nich powoli jak gdyby chciała zlikwidować napięcie wiszące w powietrzu. Nie była ubrana jak większość gospodyń. Ciemnozielony luźny płaszcz lekko sunący się po ziemi kontrastował z wystającym spod niego śnieżnobiałym fartuchem. Kobieta miała piękne kręcone złote włosy, choć srebrne pasemka zdradzały jej wiek. Luźne loki opadały na twarz noszącą ślady nie tyle starości, co doświadczenia i mądrości. Jedynie błyszczące lazurowe oczy, spoglądające spod delikatnych jasnych brwi zdradzały żar płonący w sercu kobiety. Jej krok był pewny i pełen gracji. Kiedy zatrzymała się obok mężczyzn poczuli pewien niepokój i nieodparte wrażenie szybkiego upływu czasu.

-Co tu robisz?- zapytała spoglądając na starca, a głos jej  brzmiał jak syk jaszczurki.

-Ja też cieszę się niezmiernie z tego spotkania. Tym bardziej, że wyjątkowa to pora, prawda? Zabawne- rok smoka, tylko miesiąc do Nocy Guragu...- równie uprzejmym tonem odparł mężczyzna niezdarnie się kłaniając.

-Johan, odejdź proszę.-powiedziała mocnym tonem kobieta.

Niedźwiedź spojrzał na nią zdziwiony, ale odszedł wcześniej całując ją w dłoń w skórzanej rękawiczce. Uśmiechnęła się do niego lekko.

-My jeszcze sobie pogadamy- wycedził wskazując na Muriela- pogadamy...

Kiedy Niedźwiedź odszedł kobieta szybkim szarpnięciem zdjęła rękawiczki. Jej dłonie były nienaturalnie jasnego koloru, wręcz przezroczyste. Przy gwałtownym ruchu sypały się z nich delikatne, ledwie zauważalne iskierki. Ze zwinnością, o którą nikt by ją nie podejrzewał, wytrąciła starcowi laskę. Szepcząc coś wbiła rękę w serce mężczyzny, drugą trzymając go za głowę.

-Mów! – krzyknęła nienaturalnym głosem.

-Nie!- wycharczał starzec i wyciągnął rękę w kierunku laski.

Czarny płomień strawił żar, który wypalił wszystko dookoła. Laska wystrzeliła w powietrze, prosto do rąk właściciela. Ten zamachnął się i uderzył kobietę w rękę trzymającą jego głowę  Wyrwała dłonie z mężczyzny i uprzednio rysując w powietrzu znak, wystrzeliła w jego stronę kulę białego ognia. Starzec w ostatniej chwili uniknął zderzenia, które złamało stojące za nim drzewo. Ludzie przerażeni nagłym łoskotem wybiegli z zabudowań. Kobieta uniosła ręce i wyszeptała znajomą formułę.

Z jej palców wystrzeliły iskry i utworzyły coś na kształt kuli w której znajdowała się teraz ze starcem. Nagle huk rozdarł powietrze, a krajobraz zmienił się. Dookoła były drzewa i nie było sposobu, aby wskazać jakikolwiek kierunek.

Starzec zaśmiał się i z pewnym trudem klasnął w dłonie.

-Brawo, piękne lustro, doprawdy.

-Gdybym zechciała, zamknęłabym cię w takim na zawsze, żebyś nie zatruł swoim jadem nikogo więcej, głupcze. Takich jak ty palono na stosie. Szkoda, że zaprzestano tych praktyk, ale cóż- smród był nie do wytrzymania.

-Jak już powiedziałem- mnie również niezmiernie miło cię widzieć- Solaria Exismo- na zawsze pozostaniesz damą mego serca.- odparł sarkastycznym tonem zdejmując kapelusz.

-Daruj sobie Flavio. Kiedyś powiedziałam ci, żebyś nie zbliżał się do Hestii, tym bardziej tu. Ty jednak za nic masz sobie moje słowa. Jeśli sądzisz, że nie poniesiesz konsekwencji to grubo się mylisz.

Kobieta spojrzała na niego, a w jej oczach kłębiła się nienawiść.

-Ty, co możesz mi zrobić- zasyczał Muriel- spalisz mi płaszcz, strzelisz we mnie piorunem? Znam cię Solaria- niczym mnie nie zaskoczysz. Chciałaś wejrzeć w moje serce? Tyle, że ja widzisz, nie mam już serca. Jestem pusty- strawiła mnie nienawiść, żądza zemsty, zazdrość? Nazwij to jak chcesz. Dla mnie ma znaczenie moc jaką było mi dane otrzymać. Moc, której ty nigdy nie posiądziesz!

Kobieta stała spokojnie. Pośród ciszy dało się tylko usłyszeć szybki oddech starca i jej cichy śmiech.

-Wielkie słowa! Chcesz, żebym się ich bała? To tylko kropla atramentu na pergaminie, a ty myślisz że ucieknę i zaszyję się na jakimś pustkowiu? Jeszcze mogę cię zaskoczyć Muriel. Tak bardzo, że sam nie byłbyś w stanie w to uwierzyć.

Flavio spojrzał na nią zdezorientowany. Kobieta uniosła do góry lewą rękę, a prawą wskazała na mężczyznę. Kiedy pstryknęła palcami, starca otoczył jasny krąg- portal do rzeczywistego wymiaru.

-Do zobaczenia! Przed naszym ostatnim spotkaniem zmień szaty Flavio- nie zasługuję na taki brak szacunku- powiedziała rozbawiona kobieta.

Mężczyznę powoli wciągał portal. Gdy już prawie zniknął jej z oczu krzyknął.

-Głupia wiedźmo! Ja tez cię zaskoczę- jeszcze nie wiesz jak wielka jest moc pożądania! Nie widziałaś na co mnie stać!

Gdy starzec zapadł się, obraz rozmazał się, a kobieta ponownie stała przed „Wilczym skowytem”.

-Widziałam twoje sny Flavio- to wystarczy…- szepnęła do siebie po czym szybko udała się w stronę stajni.

* * *

Starsza kobiecina stukając misternie wyrzeźbioną laską szła, jak co dzień o tej porze, zabrać swoją krowę z pola z powrotem do zagrody. Nagle tuż przed nią utworzyło się świetliste przejście, z którego wyturlał się mężczyzna w szarym płaszczu. Wstał i pośpiesznie otrzepał się z kurzu. Spojrzał podejrzliwie na kobiecinę. Ta odchrząknęła i splunęła na drogę. Mężczyzna złapał swoja laskę w połowie długości, szepnął coś i obracając wbił z całej siły w ziemię, przyklękając. Kobiecina usłyszała świst, podobny do odgłosu szalejącego wiatru, po czym mężczyzna rozmył się, a jego zniknięcie wyglądało jakby wystrzelił w powietrze.

Kobiecina splunęła po raz drugi, po czym poszła po krowę.

Nie była osobą którą łatwo zaskoczyć.

* * *

Tersus powoli, ale pewnie zbliżał się do drogi. Nagle jego uwagę przykuł wóz kupiecki nadjeżdżający od strony Kreewen. Nie zdążył mu się przyjrzeć, kiedy nagle trzech jeźdźców na koniach, których miał zamiar „powitać” ruszyli galopem w kierunku wozu. Mężczyzna w purpurowym kubraku zaczął krzyczeć. Nie zdążył zawołać o pomoc, kiedy dosięgło go ostrze łysego mężczyzny. Chłopiec, który podróżował z kupcem zeskoczył z konia i pobiegł w stronę Cramm. Drugi z mężczyzn na koniach odwiązał linę przyczepioną do siodła i ruszył za nim. Gdy zbliżył się na dostateczną odległość, zarzucił pętlę na szyję chłopca, ale nie zatrzymał się. Popędził konia i galopem ruszył w stronę kompanów wlokąc za sobą dziecko. Uniósł do góry miecz z zakrzywionym ostrzem i krzyknął:

-Patrzcie ludzie! Tak kończą dziwki! Zdychają na smyczy!

Łysy i jego towarzysz zaśmiali się głośno.

Tersus chwycił mocniej czarne ostrze. Jego gniew już dawno osiągnął szczyt. Wybiegł na drogę i zaczął biec w kierunku mężczyzn. Aurora ruszyła za nim. Była jednak zbyt wyczerpana, by go dogonić. Opadła na ziemię w połowie drogi do wozu. Maltan gnał przed siebie. Mężczyźni na koniach dopiero teraz zauważyli swoją pomyłkę. W milczeniu ruszyli na spotkanie z czarnym ostrzem.

* * *

-Zobaczyłam jak idzie w ich stronę. Ja czułam...nie, nie nienawiść, nie pragnienie zemsty...Ja czułam chęć mordu… Zwierzęcą żądzę krwi.

-Bałaś się?

-Jego?- odwróciła spojrzenie od ognia trawiącego drewno w wielkim kamiennym kominku i wbiła wzrok w mężczyznę.

-Siebie-szepnął.

Dziewczyna milczała. Jej rozmówca przysunął się bliżej. Po chwili powiedziała ledwo słyszalnie.

-Bałam się. Jak nigdy. I miałam rację...

Mężczyzna odszedł od kominka i opadł na wielki, stary fotel okryty sarnimi skórami. Oparł głowę na ręku zasłaniając czoło dłonią.

-Jak?- spytał- nagle poczuł się bardzo zmęczony.

-Nie wiem. Znasz tę dolinę na drodze do Cramm? To ja...

-Zginęli wszyscy...-głos dziewczyny załamał się-Ja...próbowałam go jakoś wyciągnąć, ale wtedy...wtedy pojawiłeś się ty, a ja o mało co bym...Muriel? 

-Tak?

-Masz do mnie żal?

-Nie. Nie byłaś sobą. Przemiany wymagają sporej siły, doświadczenia i wiedzy, jeśli chce się je kontrolować. Ty nie byłaś w stanie tego zrobić. Jesteś tewą czystej krwi- twoja moc nie daje się utrzymać w ryzach. Potrzebujesz czasu.

Spojrzał na nią z troską.

-Dam ci ten czas. Pomogę narodzić się na nowo, spróbuję… pozbyć się dręczących cię koszmarów. Ale musisz zrozumieć, że to co się stało ma nieodwracalne skutki.

-Czy to minie?

-Jesteś zmęczona. Połóż się.

-Nie traktuj mnie jak dziecka!- dziewczyna wstała zdenerwowana. Jej jasne oczy wypełniły łzy.

Mężczyzna także podniósł się z fotela. Wyglądał na rozgniewanego.

-Upierasz się?! Cóż chcesz usłyszeć?! Prawdę?! Dobrze więc- nie, to nigdy nie minie. Sumienie to nieokrzesany żywioł- nie ugasisz go czasem i zapomnieniem. Zabiłaś ich Auroro! Zabiłaś, bo taki był twój kaprys! Bo chciałaś dać im lekcje. I zabiłaś jego- ostatniego Władcę Smoków! Pogrzebałaś żywcem potomka Malavich, który miał nas ocalić. Nie rozumiesz Auroro? Jesteś dla nich zwiastunem końca. Tego nie zmienisz!

Dziewczyna chciała wyjść, ale mężczyzna złapał ją za rękę.

-Ale możesz sprawić, że będą cię szanowali, że będą spuszczać wzrok kiedy przejdziesz obok. Do tego się nadajesz! Strach cię wyzwoli. Strach i trwoga otworzą ci wszystkie drzwi!

Dziewczyna spojrzała na mężczyznę. Nie mogła złapać oddechu. Milczała- wiedziała, że ma on rację i ta świadomość trawiła ją od środka Bez słowa wybiegła z komnaty.

Usłyszał rżenie konia i tętent kopyt powoli cichnący w oddali.

Mężczyzna podszedł do kominka i z trudem usiadł na fotelu. Spojrzał w ogień trzaskający w palenisku.

-Wrócisz tu. Nie oszukasz zewu krwi. Wrócisz przed świtaniem i jak skarcony pies udasz się do swojego pokoju. Wrócisz, bo ja byłem jedynym, który nie rzucił w ciebie kamieniem.

* * *

            Zaczynało świtać. Ogień w kominku wypalił się, a mężczyzna nadal siedział w fotelu. Obudził go odgłos otwieranych przez kogoś stajennych wrót. Chciał wstać kiedy, osoba ta, cicho przemknęła do pokoju na drugim końcu domostwa. Nie wstał. Uśmiechnął się tylko i ponownie zapadł w sen. Śnił rzeczy potworne. Śnił rzeczy wielkie, o których strach było mówić.

* * *

Powstanie owa dziewka- i jak mówią księgi

na swe dzieło spojrzy ognistymi oczy

ziemię skrawek po skrawku krwią niewinną zbroczy.

Wtenczas dopiero poznają ludzie smak męki.

Powstanie owa dziewka- jak zapisane w gwiazdach,

gdy rękę podniesie runą- pasma kamienne,

wszystko co dotąd prawe- stanie się niewierne.

Skrzydlaci już nigdy nie osiądą w gniazdach.

Powstanie owa dziewka- a nadzieja utonie,

bo któż śmie z tronu zrzucić jedyną następczynię-

Pani Apokalipsy, choć ukryta w młodej dziewczynie,

co gdy słowo się wypełni- świat ujmie w dłonie.

* * *

"Do Nocy Guragu- przypadającej na rok smoka, zostało niewiele już miesięcy. Wtedy pan kazał opuścić swój dom. Przygotował próbę dla uczniów. Pan kazał wrócić trzynastego dnia...

Nie jadły od dwunastu dni. Dwanaście dni to było za mało, żeby je złamać. Wystarczyło jednak, żeby je osłabić. Z głodu robiły różne rzeczy- nieprzemyślane, więc zgubne. W dniu siódmym piątka dzieci umarła po zjedzeniu liści kwiatów rosnących za domem Nauczyciela. Dwoje straciło zmysły po wypiciu wody z ujścia dla koni. Została dwunastka. Oni wytrwali. Jedzenie było blisko- wystarczyło przejść niezauważenie obok pokoju w którym przebywał Nauczyciel, prosto do spiżarni. Jeden z chłopców  jedenastego dnia próbował. Mężczyzna połamał mu nogi, bo nie potrafił on bezszelestnie chodzić. Dziewczynce, która zawisła na oknie spiżarni od zewnątrz, wykręcił na zawsze ręce, bo próbowała dosięgnąć jedzenia przez kraty, łamiąc tym samym zasady tej makabrycznej gry. Dnia dwunastego jeden z chłopców zebrał wokół siebie czwórkę najsilniejszych dzieci. To co zamierzali zrobić było okrutne, nieludzkie wręcz, ale konieczne do przetrwania. Tak więc w nocy, kiedy wszystko wokół ucichło zakradli się do domostwa. Chłopiec i jego towarzysze szli z tyłu prowadząc przed sobą piątkę pozostałych dzieci. Naiwne były te dzieci. Służyły za tarcze, żywe tarcze, i most, most do celu. Prosiły o jedzenie w przekonaniu, że Nauczyciel chciał jedynie sprawdzić, ile bez niego wytrzymają… Chłopiec i jego towarzysze w tym czasie mogli niezauważenie przemknąć do spiżarni. W nocy-podczas jedzenia nie przeszkadzały im odgłosy dobiegające z zamkniętej komnaty Nauczyciela. Nad ranem-kiedy cieszyli się własnym sprytem nie słyszeli odgłosu łopaty uderzającej o usłaną kamieniami ziemię. Piątka dzieci spoczęła w niezauważalnej mogile. Żadne z nich nie miało żuchwy…”

"Czynnik zła- dziennik"- Autor nieznany

* * *

-Nie nalegaj!- kobieta uderzyła dłonią o stary drewniany stół uginający się pod ciężarem ksiąg, dziwnych przedmiotów, ziół i rozmaitych flakonów wypełnionych różnobarwnymi cieczami.

-To konieczne- upierał się mężczyzna-konieczne, żeby wszystkiego szlag nie trafił!

Kobieta spojrzała na niego groźnie. Podmuchem odgarnęła z czoła złote loki przeplatane srebrnymi pasmami.

-Uważasz, że nie wiem co czynię? Masz mnie za głupią?! Cholera! To ja, pomimo mojej niechęci, wyciągnęłam go z tego bagna. Chociaż ty upierałeś się, żeby zostawić sprawy swojemu biegowi! I co?

Mężczyzna spoważniał. Jego twarz przybrała nieprzyjazny wyraz.

-Ja też, Solaria, nie jestem głupi. Ale ten chłopak jest mi synem. Obiecałem coś jego ojcu i dotrzymam obietnicy.

Na twarzy kobiety pojawił się grymas niezadowolenia.

-Wiesz co mi powiedział, jak widzieliśmy się po raz ostatni-piętnaście lat temu prawie? Zanim zniknął. Powiedział tak: „Niedźwiedziu, moja żona to zwykła kurwa. Ale mój syn- to mój skarb, moja krew. Krew Malavich. Dopilnuj, żeby ta krew nie przelała się na darmo. Bądź mu przewodnikiem i stróżem.”- tak mi powiedział- mężczyzna wyrecytował słowa, które wyryły mu się w pamięci i podszedł do okna krzyżując ręce na piersi .

Solaria oparła się o stół. Wątłe światło świec uniemożliwiało odczytanie wyrazu jej twarzy.

-Ojciec Tersusa był pijakiem- westchnęła- ale swego czasu i moim przyjacielem. Zawsze myślałam, że ma głowę na karku. Jednak kiedy wolą testamentu zostawił syna na łasce tej kobiety pokazał mi jak bardzo się myliłam. Milcz teraz- daj mi skończyć.

-Wiedział, że matka odda go pod opiekę Flavia. Wielokrotnie radziłam mu wysłanie go do Laren- głównej twierdzy Bractwa. Być może uniknęlibyśmy wtedy kilku błędów… wychowawczych…

-Kilku błędów?! Rzeź w Cramm nazywasz błędem?! A Dante, las Brulion, wybrzeże Rałtu?! Dla ciebie co to było?  Pomyłka wychowawcza!- Niedźwiedź podszedł do stołu i gwałtownym ruchem olbrzymiej ręki zrzucił wszystko z blatu.

Szkło z głuchym łoskotem rozbiło się o podłogę. Ciecze z flakonów zaczęły wytwarzać szczypiący oczy dym. Świece zgasły. Pośród mroku kobieta wyszeptała coś ledwo słyszalnie. Podeszła do kominka i ruchem ręki wznieciła ogień. Jasny płomień rozświetlił pomieszczenie. Stół był pusty, podłoga czysta. Na stojącej w rogu izby komodzie słały w równych rzędach flakony z różnokolorowymi cieczami. Księgi w porządku alfabetycznym spoczywały w szklanej gablocie. Przyrządy zniknęły z pomieszczenia.

-Nie musiałaś tego robić…

-Sam byś tego nie uprzątnął. Zawsze byłeś bałaganiarzem- powiedziała jakby od niechcenia Solaria uśmiechając się lekko.

-To prawda. Ty mi pomogłaś posprzątać tam...

-Dosyć. Nie wracajmy już do tego. Wiemy kto był winny-urwała mu ostro kobieta.

Niedźwiedź spojrzał na nią zatroskany. Otarł czoło dłonią.

-Solaria…

-Hm?

-Czy twoja nienawiść do Tersusa jest tak wielka, że nie możesz na to wszystko spojrzeć inaczej.

-Z dystansem? Nie mogę Johan. Nie potrafię patrzeć na niego inaczej.

-Solaria- wszyscy mają mnie za głupka. Oberżystę z marnej karczmy, któremu tanie piwo wyżarło rozum.

-Nie jesteś żadnym z nich.

-Czy nie potrafisz spojrzeć na tego chłopca tak jak na mnie? Sol…

-Nie mogę- odrzekła stanowczo kobieta.

-Dlaczego?

-Bo ty, nie jesteś mordercą.

Mężczyzna nie odpowiedział. Odwrócił się i bez słowa wyszedł z izby. Kobieta podeszła do gabloty i wyciągnęła z niej grubą książeczkę w bordowej oprawie. Rzuciła ją do ognia, który błyskawicznie strawił bezcenny pergamin.

-Ja Johan, lubię po sobie sprzątać…

* * *

Na szczycie góry było pusto i cicho. Starzec w szarym płaszczu opierał się o laskę. Światło kaganka odbijało się od kryształowego, czarnego płomienia. Po chwili tuż przed nim otworzył się portal z którego wyszedł mężczyzna o budzącej postrach posturze. Zbliżył się do starca. Chód miał nienaturalny, jakby dopiero co nauczył się stąpać na dwóch nogach. Jego głos był szorstki i beznamiętny.

-Przepadł.

-Nie może być. Szuka go?

-Odmówiła. Nie znalazłem żadnych śladów. Nie znam formuły. Utknęliśmy w martwym punkcie.

-Nic byś nie zdziałał. Jedynie tewa może odszukać duszę wybranego i wskazać gdzie przebywa. Czuję, że nie mówi prawdy.

-Tego nigdy nie można być pewnym.

-Chcę przed Guragiem wiedzieć gdzie on jest. A wiem, że jest na pewno. Leć teraz. Nie wracaj bez wieści.

-Tak- odpowiedział mężczyzna i zniknął w mroku.

Świst skrzydeł rozdarł powietrze.

Starzec uśmiechnął się nienawistnie.

-Znajdę cię, Valia. Twój wierny pies już szuka tropu.

* * *

-Co to?

-Chleb, słonina, trochę nalewki- kobieta odpakowała pośpiesznie tobołek wyjęty zza płaszcza.

-Kiedy będę mógł wrócić?- zapytał mężczyzna biorąc od niej zawiniątko.

-Jeszcze nie teraz. Jak przyjdzie czas.

-Zostań…

-Nie mogę. Łatwo wykryć taką akumulację mocy. Mój pobyt tu naraża cię.

-Nie boję się, wiesz przecież…

-Wiem. Ale problem w tym, że oni boją się niewystarczająco.