- Nie. Po prostu dziś mam szczęście i chcę się trochę nim podzielić… nawet z takimi. – uśmiechnął się Smaiz, odliczył cenę noclegu, wziął w garść topór, przypiął puklerz do pleców i wyszedł. Tutaj było już prawie pusto, najwyższy czas znaleźć weselszy lokal.

            Met’te ocknął się i poczuł, że ktoś go ciągnie po schodach w górę. Nie miał jednak siły, aby się bronić. A zresztą, nawet gdyby miał siły – było mu obecnie absolutnie obojętne, co się z nim stanie.

            Zatrzymali się. Usłyszał rozmowę, ale nie zdołał uchwycić żadnego słowa. Puszczono go i ten pierwszy odszedł. Ktoś potrząsnął nim silnie. Met’te zmusił się do otwarcia ołowianych powiek.

- To ja, Tilben! Met’te, poznajesz mnie? Przypomnij sobie.

            Zobaczył twarz towarzysza jakby przez mgłę, a wspomnienia powróciły z prędkością błyskawicy. Obozy pośrodku puszczy, wędrówki bez celu, pościgi za bandytami, beztroskie życie, pracowanie gdzie tylko się dało i wreszcie stracenie Cervanta – Met’te zobaczył to jakby to było wczoraj. Pod wpływem emocji powoli zaczęło mu się rozjaśniać w głowie.

- Pamiętam… Po co wróciłeś? – zapytał.

- Wiesz, właściwie to się wahałem prosić cię o pomoc… - powiedział Tilben. – ale teraz widzę, ze dobrze zrobiłem przychodząc tu. Chciałem jeszcze raz z wami zapolować.

- Z nami…?

- Tak, znalazłem też naszego Strzelca. To dla mnie bardzo ważne, bo potrzebuję forsy – zresztą chyba nie tylko ja – a ten typ jest naprawdę dużo wart. To poszukiwany w kilku krajach skrytobójca, niegdyś mnich, ale zbiegł z zakonu, łamiąc chyba wszystkie reguły i zabił kilku ważnych urzędników… Met’te, to nasza szansa na lepsze życie, będzie tak jak kiedyś… Mam jego trop, zabawimy się znowu, wszak lubisz to rzemiosło tak jak ja… Pomożesz, grajku…?

            Met’te obrócił się na bok i zgiął się w odruchu wymiotnym. Jednak gdy się odwrócił, jego twarz promieniała uśmiechem.

- Pytanie… Pewnie, że pomogę. Z nieba mi spadasz, Tilbenie.

***

            Po chwili wahania bandyta z szablą spojrzał na topornika i ruszył dookoła otworu w stronę Met’tego.

- Jesteś, Smaiz?

- Oczywiście, Cohelecie. Teraz to tylko formalność, kochasiu, równie dobrze możesz sobie wrazić ten mieczyk w trzewia. – powiedział ten drugi do Met’tego.

            Grajek zdecydował się zacząć od tego z toporem. Ciął z prawej do lewej, z wypadu. Bandyta sparował cios puklerzem i uderzył z góry. Cios trafił w pustkę, lecz Smaiz poszedł za ciosem, omijając pchnięcie miecza i waląc na odlew. Met’te zwinnie odskoczył, zawijając mieczem. Miękkim, kocim krokiem zbliżył się do przeciwnika z bronią wyciągniętą w bok.

            Smaiz zaczął ostrożnie się cofać, czekając na dogodny moment do ataku. Dla pewności podniósł puklerz aż do linii oczu.

            Cohelet zawrócił i ruszył w drugą stronę, pragnąc zajść szermierza od tyłu. Sięgnął ręką do kieszeni na piersi i wydobył ostatniego shurikena.

            Grajek zaatakował błyskawicznie jak żmija, uderzając nisko, w nogi topornika. Smaiz nie zdążył zablokować, ostrze wbiło się głęboko w goleń. Met’te idąc za ciosem zasypał go gradem obosiecznych ciosów. Przeciwnik bronił się jeszcze, ale nie zauważył szybkiego, niskiego sztychu – i miecz wbił się w prawe biodro do połowy klingi. Runął na ziemię, a Met’te oparł na nim stopę i wyszarpnął miecz. Po chwili wahania wyjął mu też ze sztywnej dłoni drewniany puklerz. Wykręcił klingą młynek i zwrócił się do Coheleta, który był tuż przy nim.

***

 - Tu nic nie ma. – rzekł Met’te, rozglądając się po ruinach orkowego garnizonu. – Można tu nocować.

- Mimo to wolałbym się upewnić, na przykład zaklęciem identyfikacyjnym. – stwierdził gnom.

- Ruiny są czyste – padła powtórna odpowiedź. – Nocujmy tu.

            Niziołek spojrzał na chłopaka podejrzliwie, po czym zamknął oczy i skupił się.

            Powietrze zafalowało, zrobiło się nieco chłodniej. Ściany i kąty zamazały się i iluzja prysła.

            Pomieszczenie było zasypane wiekowymi, zbutwiałymi kośćmi, a na ścianach potężnymi hufnalami przybite były białe czaszki. W kątach stały stare, rytualne włócznie zdobione gnijącymi kitami. Na murach tu i ówdzie wyryto starożytne symbole.

            Gnom gwałtownie odwrócił się ku Tilbenowi i zacisnął mu na gardle psioniczną pętlę.

- Nic tu nie ma, tak? – spytał gniewnie. – W co ty nas pakujesz? Chcesz, żebyśmy wszyscy zginęli? Jaki masz w tym interes, gnojku? Bo coś mi się wydaje, że nawet nie o pieniądze ci chodzi…

            Met’te zaczynał się naprawdę dusić.

- Aha. – stwierdził gnom po przejrzeniu umysłem emocji Met’tego. – To ty chcesz umrzeć. Koniecznie z mieczem w dłoni. Nie wiem, jaki jest tego powód, i nie chcę wiedzieć. W każdym razie nie nocujemy tu, tylko idziemy do miasta, przed świtem powinniśmy dotrzeć. To miejsce jest bardziej złowrogie niż myślisz. A gdy już odbierzesz zapłatę, zniknij mi z oczu na zawsze… Proszę.

***

            Kamienne płyty posadzki zaczęły niebezpiecznie drżeć. Mnich skoczył w jedną stronę, szermierz w drugą. Kostki bruku wystrzeliły w górę jak korki od szampana. Po kolei bazaltowe bloki trafiały w sufit, roztrzaskując się na drobne kawałeczki i zasypując ich gradem odłamków skalnych. Upiór dalej tkwił na środku komnaty. Kościste ręce z łańcuchami na nadgarstkach rozłożył na boki jak skrzydła i zastygł w tej pozie.

            Vayacatha szedł po omacku wzdłuż ściany. Pył zasnuł dokładnie całą komnatę i uniemożliwił dostrzeżenie czegokolwiek. Nagle poczuł pod dłońmi framugę drzwi i przeszedł przez nie. Odetchnął z ulga, gdy poczuł pod stopami schody prowadzące ku powierzchni.

            Tilben rozglądnął się, ale cała komnata wypełniła się już wirującym pyłem. Był bezsilny. Mimo to przygotował miecze i zaatakował na oślep, zdając się na szczęście.

            Cios trafił w pustkę. Nagle miecz zrobił się niewiarygodnie ciężki, więc niewiele myśląc wypuścił go z ręki. Natychmiastowo pchnął łamaczem w lewo, kierując się jedynie instynktem. Klinga utkwiła czymś, prawdopodobnie między żebrami kościstego upiora. Tilben nacisnął rękojeść, podważając kości. Coś pękło z trzaskiem, szermierz stracił równowagę i zachwiał się.

            Pył momentalnie opadł. Ne ziemi leżała teraz jedynie sterta kości, spowita w podarte szaty. To nie był koniec, Tilben był tego pewien. Mag był w błędzie, sądząc, że zdoła pokonać tę istotę, czymkolwiek była. Nie czekając, aż upiór się zregeneruje, Tilben wbiegł na schody i podążył ku górze.

***

- Coś małego i ze stylem… - mruknął lichwiarz przeglądając zawartość dębowej szafki.

- Ale masz wymagania, człowieczku… O, może cos takiego?

            Cohelet wziął sztylet od lombardzisty i podniósł na wysokość oczu. Rzeczywiście, broń była pierwszej jakości. Wyglądała na bardzo starą, złota rękojeść była pokryta rzeźbionymi wężami, a tuż przy kulistej głowni dookoła uchwytu biegły dwa tygrysy. Ostrze było nieco faliste, ale zarazem idealnie symetryczne. Całość perfekcyjnie wyważono.

- Ile za to cudo? – spytał Cohelet.

- Sześćset dukatów. – odpowiedział sprzedawca.

- Jestem ciekaw, za ile kupiłeś… Dwieście? Sto pięćdziesiąt?

- Nie twoja sprawa. Takimi prawami rządzi się ten biznes, nie mam sobie nic do zarzucenia. Poszukać ci czegoś jeszcze?

- Tak, interesują mnie jakieś shakeny, shurikeny i ostrza do rzucania, znajdziesz coś takiego?

- U mnie jest praktycznie wszystko… - mruczał Xondie, szperając w zakamarkach magazynu. – Ciekawi mnie tylko, dlaczego odwiedzasz mnie, zamiast jakiegoś dobrego zbrojmistrza, przyjacielu? Hę?

            „Ponieważ masz do mnie zaufanie i o nic mnie nie podejrzewasz, lombardzisto.” pomyślał Cohelet, zarzucając lichwiarzowi od tyłu na szyje garotę i z całej siły zaciskając pętlę.

            Kilka minut później morderca był już poza miastem, czekając w umówionym miejscu. Skrytobójca pojawił się niedługo potem.

- Uzbroiłeś się, przyjacielu?

- Wystarczająco dobrze.

- Mam nadzieję, że zmyłeś krew.

- Nie było krwi.

- Rzeczywiście… Już dawno zapomniałem, że można też tak załatwiać różne sprawy. Może się tego kiedyś znowu nauczę. – zaśmiał się Vayacatha. – Rozumiem, że twoja obecność tu potwierdza przyjęcie moich warunków? Czwarta część zawsze twoja?

- Nie mylisz się.

- Zastanawia mnie tylko, czemu zdecydowałeś się żyć razem z nami poza prawem. Nie zarobisz w ten sposób więcej, niż trzydzieści dukatów miesięcznie, a i to tylko przy dobrym szczęściu. Dodatkowo nigdzie tego nie wydasz, chyba, że w jakichś karczmach poza zasięgiem plotek…Czy według ciebie warto? Czy nie jest to dosyć marne życie?

- Wszystko jest marne. – odparł Cohelet. – Przynajmniej się zabawię zanim sczeznę.

- Wszystko jest marne. – powtórzył Vayacatha. – A więc umowa stoi.

- Jak najbardziej.

***

- Teraz nie będzie już tak łatwo, co?

- Ty tak twierdzisz.

Shuriken zasyczał w locie, Met’te zauważył go w ostatniej chwili. Nie zdążył uniknąć gwiazdki, ostrze wbiło się w policzek i głęboko go rozcięło. Z rany wartko popłynęła krew.

            Met’te nadstawił puklerz, a wierzch prawej dłoni z mieczem przycisnął do twarzy. Cohelet runął na niego całym ciężarem ciała, napierając ramieniem na tarczy, i wybił go z równowagi. Przetoczył się po puklerzu i z całej siły ciął pękniętą szablą w udo wroga.

            Grajek poczuł, ze uginają się pod nim nogi. Oszołomiony spadł na ziemie. Siły opuszczały go razem z broczącą krwią.

            Przez chwilę czekał na ostateczny cios, ale przeciwnikowi jakoś się nie spieszyła. Sycząc z bólu Met’te przekręcił się na drugi bok.

            Bandyta najwyraźniej o nim zapomniał i przeszukiwał bagaże swojej bandy. Zapakował do płóciennego worka niezbędne rzeczy, związał go sznurkiem odłożył na bok. Potem zaczął krążyć po szczycie, zbierając wyrzucone gwiazdki i ostrza. Na końcu zbliżył się do Met’tego i usiadł przy nim.

- Jeszcze żyjesz, całe szczęście… Nigdy nie lubiłem dużo gadać, więc teraz też postaram się nie przedłużać. Domyślam się, że zaatakowaliście nas, mimo naszej przewagi, bo chodziło wam o mnicha-renegata, Vayacathę. Ja też nie czuję do niego sympatii, a po rozpadzie naszej grupy już nic nas nie łączy. Ile za niego wam oferowali?

            Odpowiedziała mu cisza.

- Ile jest warta jego głowa? Ile?! Gadaj! – krzyknął Cohelet, uderzając leżącego w twarz wierzchem rękawicy.

- Osiemset. – odezwał się w końcu Met’te.

- Tak jak myślałem. Mnich to kłamca. Żegnaj, wojowniku, mam nadzieję, że się już nigdy nie spotkamy.

            Gdy Cohelet odszedł, grajek stwierdził, że jego koniec jednak jeszcze nie nadszedł. Podczołgał się do rzeczy banitów i zaczął szukać mocnego materiału na opatrunek.

***

- Mogę ją zobaczyć?

- Cóż, nie jest to zbyt przyjemny widok…

- Twarz też…?

            Mnich przełożony odpowiedział kiwnięciem głowy. Almyx przez chwilę bił się z myślami.

- Prowadź do ciała.

            Ukochana leżała na aksamitnym łożu, przykryta białą zasłoną. Almyx zdjął ostrożnie sukno z twarzy. Widok ran rzeczywiście nie należał do najpiękniejszych. Twarz przecinały trzy równolegle cięcia, które poszarpały policzki i podbródek.

- Naprawdę nie mam pojęcia, dlaczego mógł zrobić coś takiego. Do Klasztoru Lśniącej Dłoni przybywają ludzie, którzy chcą odnaleźć spokój duszy. Przysiągłbym, że Vayacatha po zostaniu mnichem już nigdy nie wróci na złą drogę…

- Dlaczego ona? – zapytał Almyx. Jego pytanie było skierowane w przestrzeń, przed siebie, jak zawsze. Rzadko kiedy się komuś żalił. Jego drżący głos odbił się echem w podłużnej sali, oświetlonej mistycznym światłem sączącym się przez witraże w oknach.

- Opuszczając nocą klasztor bał się, by nikt go nie zobaczył, ale w korytarzu natknął się na dziewczynę rozmawiającą ze skrybą, który miał dyżur… Nie martw się, już go poszukuje milicja całego królestwa, na pewno go złapią i stracą…

- Gdybym został, to by się nie stało. – powiedział Almyx z wyrzutem. – Ale ja, durny i ślepy, opuściłem to, co kocham, myśląc, że w ten sposób to ocalę… Głupiec…

- To nie twoja wina.

- Moja! – elf ujął zimną i delikatną dłoń martwej dziewczyny. – Inette, nie cofnę czasu, ale mogę choćby częściowo odkupić moje winy. Ślubuję ci, że nie spocznę nigdzie dłużej niż dzień, dopóki ten mnich nie zginie i nie zapłaci za swoją zbrodnie. A bogowie niech mi w tym dopomogą.

***

            Ból eksplodował z nową siłą, budząc Almyxa. Łucznik zaciskając zęby powoli się podniósł i obejrzał.

            Miał dużo szczęścia, że spadł z zachodniej krawędzi wieży i zleciał na mury obronne. Nawet rozpaczliwe chwytanie się liny nie pomogłoby, gdyby runął jeszcze niżej, na dziedziniec. Na dziedziniec Grosh’mmolahk, przez który teraz żwawo maszerował Vayacatha.

            Almyx przetarł oczy obolałym nadgarstkiem, ale widok był jak najbardziej prawdziwy. Znowu miał okazję, by zemścić się na renegacie. Los był zbyt łaskawy.

            Poranionymi dłońmi zdjął z pleców kołczan i wysypał strzały przed siebie, szukając jakiejś ocalałej. Znalazł dobrą i sięgnął po leżący w zasięgu ręki łuk, dziwnym trafem wciąż w jednym kawałku. Gdy kładł lotkę na siodełku, z palców obficie ściekała mu krew. Naprężył ramię, napiął cięciwę jak nigdy przedtem, wycelował grot idealnie w mnicha. Walcząc z bólem oparzeń uspokoił drżące dłonie, wypuścił powietrze z płuc i strzelił.

            Strzała pomknęła z murów przez dziedziniec, wymierzona z zabójczą dokładnością w kark mnicha.

            Vayacatha miał nieziemski refleks, nie miał jednak dużych szans na uniknięcie strzału. Zdołał za to umknąć śmierci. Odskok był błyskawiczny, ale grot trafił w goleń, druzgocąc kość i rozrywając mięsień na strzępy.

            Vayacatha wrzasnął z bólu, chwytając się za nogę i padając na ziemię. Almyx zaczął nerwowo szukać kolejnej strzały.

            Nie było mu dane jeszcze raz strzelić. Bezgłośny shuriken trafił go w płuco i wbił się głęboko, aż do aorty, powalając go na miejscu.

- Nie, łuczniku. Mnich jest mój.

Cohelet nie zadał sobie nawet trudu wyjęcia ostrza i ruszył dalej po schodach.

            Mnich jęcząc i okropnie cierpiąc podniósł się z pomocą leżącego w pobliżu kawałka deski i ruszył w kierunku resztek bramy.

***

- Oto papier, jest i pieczęć. Po okazaniu tego dokumentu w banku wypłacą ci odpowiednią sumę. – podsumował mały, gruby kupiec, kończąc skrobanie piórem na papierze. Odłożył przybory, zamknął kałamarz i przykręcił nieco lampę, żeby nie zużywać więcej nafty niż to konieczne.

- Dwieście dukatów? – upewnił się Tilben.

- Co do miedziaka. Co zrobisz z taką ilością pieniędzy, człowieczku?

- Potrzebuję dla… moich bliskich. Zachorowali na Czerwony Mór.

- Mam nadzieję, że ty jesteś czysty? To dobrze. Teraz twój towar – pokaż Szpon.

            Tilben z czcią wyjął zza pazuchy małe zawiniątko i położył na stole. W miarę jak rozwijał niebieski materiał, oczy lichwiarza robiły się coraz większe. W końcu między fałdami aksamitu ukazał się piękny, starodawny sztylet z fantazyjną rękojeścią.

- Kiedyś go odkupię. – rzekł Tilben wpatrującemu się w broń handlarzowi.

- Ciekawe, czy będzie cię stać. Nie oddam ci go za mniej, niż sześćset dukatów.

- Co? Czyś ty powariował, Xondie?

- Zapomniałeś, że jako właściciel tego cudeńka to ja dyktuję cenę, człowieczku. Wyglądasz tak, jakby ci zależało na tym sztylecie, więc nie masz innego wyjścia.

            Tilben opadł ciężko na krzesło.

- Zaprzedałeś swoją duszę, człowiecze. – rzekł handlarz. – Ale zawsze możesz ją odzyskać.

***

            Almyx niechętnie otworzył oczy i zobaczył nad sobą Met’tego, przyciskającego do policzka przesiąknięty krwią strzęp materiału. Grajek na ten widok uśmiechnął się blado.

- Żyjesz, łuczniku…

- Już niedługo… Mnich uciekł, nie spełniłem przysięgi.

- Przynajmniej próbowałeś. – odparł Met’te, widząc zakrwawiony łuk i zastanawiając się, o jaka przysięgę może chodzić. – Jeśli starasz się wypełnić obietnicę aż do samego końca, ale nie jesteś w stanie tego uczynić, to tak samo, jakbyś ja wypełnił.

- Może faktycznie… Tak, masz rację. Ale mimo to… poproszę cię o jeszcze jedno. Wypełnij moją przysięgę i niech ten mnich w końcu zginie.

- Masz moje słowo, Vayacatha wkrótce umrze.

- Dzięki… Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy. – wyszeptał Almyx i odszedł, a jego dusza pobiegła prosto do ukochanej.

            Chwilę później na dziedzińcu rozległ się stukot obcasów i oczom Met’tego ukazał się Tilben, w ubraniu pokrytym kurzem i błotem. Szermierz pomachał ręką i ruszył biegiem ku schodom. Chwilę później stał już przy nich.

- A gdzie mag?

- Nie żyje, zresztą słusznie. Pod tą twierdzą jest cały kompleks podziemi, a w nich czai się coś, czego nawet nie potrafię nazwać. Daemyrion zgodził się z nami wyruszyć, mając nadzieję, że to coś zajmie się nami na tyle długo, że będzie miał czas na wykradzenie jakiejś Łzy czy jak to zwał… Po prostu chciał nas wykorzystać.

- A mnich uciekł? – Met’te wzdrygnął się. Wraz z nadejściem świtu robiło się coraz zimniej.

- Tak, zwiał, a z nim przepadła nasza fortuna. Jesteś zły?

- Nie, dla mnie od początku nie liczyły się pieniądze. A poza tym zawsze możemy go ścigać, Almyx chyba go postrzelił przed śmiercią. Zresztą zobacz tą kałużę na dziedzińcu, ślad ciągnie się aż do bramy.

- Nie, już nie pragnę jego śmierci tak bardzo jak przedtem. – odparł Tilben, kurczowo trzymając w zaciśniętej dłoni rękojeść Szponu Euriona.

- Kara i tak go dosięgnie, wcześniej niż myślisz. – rzekł tajemniczo Met’te. – Zaśpiewajmy Strzelcowi pieśń za poległych i chodźmy stąd. Moja dusza ma już dość krwi.

            I nucili dobrze znaną im obu pieśń, aż wstał nowy dzień i zamknął się za nimi kolejny rozdział życia.