W ciemności,

Pośród mrocznych sosen, buków, świerków,

Widać światełko.

Szary cień przemyka między drzewami

Zatrzymuje się

Zachłannie patrzy w okno.

Zachwycony blaskiem, podkrada się bliżej.

Wesoła jodełka

Wydarta z ziemi

Skrzy się od barw, obok ciepłego kominka.

Cień drży z zimna

Jednak trwa w bezruchu.

Nie mogą go zobaczyć.

On, samotny wilk, patrzy na świat nieufnie

Mimo tylu lat doświadczeń.

Już wiele zim żył w lesie.

Już wiele zim siedział wpatrzony w okno

Z choinką i świeczkami.

Zawsze nieruchomy.

Zawsze niezgłębiony.

Zawsze sam.

Teraz jednak coś się zmienia...

Za dużo samotności, braku ciepła.

Po lesie poniosło się głuche wycie

Pełne cierpienia

Rozpaczy

Bólu.

Wesoły śmiech w chacie zamiera

lecz po chwili znów wybucha.

„To tylko wilk” .

Cień kładzie się na śniegu

Spokojnie układa do wiecznego snu

Myśli tylko o cieple

O blasku

O śmiechu dzieci.

„O, wilk zdechł. Będzie skóra przed kominek”

Mruczy kilkuletni chłopczyk wychodząc rano z chatki

I śmieje się dźwięcznie.