To wyznanie dziewczyny, która mimo młodego wieku musiała stać się ,,silna", niezależna, aby nie popaść w obłęd. Muzyka wyzwala. Przekonałam się o tym na własnej skórze.

   Ta cała masa przykrych wspomnień, przeżyć zaczyna się już dużo wcześniej. Gdy jeszcze byłam małą dziewczynką. Zacznę od czasów, kiedy to chodziłam do drugiej klasy podstawówki, w pewnym mieście. Pamiętam, że to były najgorsze jak dla ośmiolatki chwile. Wszyscy mnie unikali, miałam tylko jedną przyjaciółkę Igę, która była dla mnie naprawdę dużym wsparciem, gdy już nie dawałam rady emocjonalnie i psychicznie. Możecie pomyśleć, że miałam zaburzenia osobowości czy coś podobnego, ale ja po prostu nie ufałam ludziom. Nie łatwo było zdobyć moje zaufanie, a ja bardzo ostrożnie dobierałam z kim się zadawać, a z kim nie. Tak było przez dwa lata.
    Potem zaczęły się problemy, więc przeprowadziliśmy się na wieś, właśnie do Tomawy, aby zacząć wszystko od nowa. Wiedziałam, że przed nie którymi sprawami po prostu nie można uciec. Podobno dojrzałym jest się na starość, cóż ze mną było inaczej, przeszłam szybki kurs dorastania. W nowej szkole poznałam masę wspaniałych osób, wszyscy byli tacy mili i przyjacielscy. Mimo to ciężko było mi się przyzwyczaić do nowego otoczenia, do tego, że ktoś w ogóle chce ze mną przebywać.
    Przez kolejne trzy lata coraz bardziej otwierałam się na świat. Stałam sie osobą wesołą, zabawną i przede wszystkim miałam grono oddanych przyjaciół. Z czasem nauczyłam się jak żyć, ignorowac zaczepki, które też sie pojawiały. Zaakceptowałam to jaka jestem.
    Pod koniec szóstej klasy pojawiło się zamiłowanie do muzyki. A co najważniejsze odkryłam w sobie talenty, jakich wcześniej nie dostrzegałam. Już wiem, że moją mocną stroną było to, iż się nie poddałam a walczyłam.
    Dzięki samozaparciu i silnej woli osiągam to do czego dążę. Z każdym dniem jestem coraz bardziej niezależna, silniejsza. Czuję tę wewnętrzną siłę i radość życia na którą czekałam latami. To wszystko zawdzięczam właśnie muzyce. Śpiewam każdego dnia, nie ważne która godzina, i robię to, ponieważ muzyka to moja pasja! Zaczęłam więcej czytać, wręcz: ,,pożeram książki".
    Obecnie jestem w drugiej klasie gimnazjum. Robię, to co lubię i nie zmieniam się. Każdy kto mnie zna powie: zwariowana, zabawna, przyjacielska i utalentowana a także dumna, uparta a czasem nawet egoistka. Teraz wiem, że gdy będę miała poważny problem, nie sięgnę po szkodliwe używki lecz poszukam wsparcia wśród rodziny i przyjaciół. Jako piętnastolatka mogę powiedzieć, że właśnie takimi ludzmi się otaczam. W ich gronie nie czuję się bezsilna i zagubiona, wręcz przeciwnie chce mi się żyć doskonaląc samą siebie. Wiem rownież, że życie jest za krótkie na smutki, więc niech wszyscy nieśmiali, nieszczęśliwi odkryją w sobie to ,,coś" i wyjda z domu szukając przyjaciół oraz własnego ,,JA".