Czarny Ogrodnik

Czarnym go wszak zwano, bo czarną miał czuprynę

Czarny miał charakter i czarną pelerynę

Jego ręce były czarne niczym ogrodowa ziemia

Którą tak pokochał, bo nigdy się nie zmienia

Jak człek perfidny, który na biało ubrany

A w swym czarnym sercu nosi  jad skrywany

Czarny nasz ogrodnik czarne kwiaty sadził

Nikomu nie przeszkadzał i nikomu nie wadził

Czarne jego kwiaty o czarnych łodygach

Czarne miały pąki i czarny nektar po nich spływał

Czekał dwa razy w roku ze swym czarnym koszem

Czekał na tę noc oświeconą srebrzystym kloszem

Mrok jednak nie ustawał, srebro nie jaśniało

Cierpliwości mu brakło, w głowie pociemniało

Złapał za swą kosę, wyciągnął ją do góry

Zaczepił w ciemności o dwie czarne chmury

Pociągnął gwałtownie, z całą swoją mocą  

Rozstąpiły się obie, oddając księżyc nocą

Tarcza światłem błysnęła, oświeciła kwiaty jego

Ogrodnik był rad z występku swego

Czarne kwiaty szybko blask księżyca wchłaniały

Pędy nabrzmiały, pąki rozkwitały

Czarny ogrodnik zbierał swe czarne kwiaty

Wtem krwawy blask, rozdarł jego szaty

„Jesteś potępiony, zamilczysz na wieki „

Odezwał się głos grzmiący i bardzo daleki

„Opuścisz swój ogród nie powrócisz doń wcale

Będziesz się błąkał po świecie i chodził ociężale”

Zobaczysz koniec, wszystkiego stworzenia

Choroby, głód, wojny, nieskończone cierpienia

Twoja siła i zuchwałość bardzo Mnie rozgniewały

Od teraz wszystkie stworzenia Śmiercią będą Cie zwały.