- A co to jest? - Ivoy wskazała na niewielki ląd oznaczony napisem "Othlantë", wyspę zagubioną gdzieś pośród bezkresnych wód. W pierwszej chwili wybrała na chybił trafił, ale zaraz ogarnęło ją prawdziwe zaciekawienie, jakby już gdzieś wcześniej słyszała dziwną nazwę.

- Othlantë - wyszeptał mężczyzna, dotykając palcem lekko tłustawego pergaminu. Jemu samemu oczy zabłysły. - Wybrałaś miejsce owiane legendami. Z dala od reszty świata, dalej niż sięga najśmielsze wyobrażenie, ponoć - ponoć! - istnieje taki ląd. Lub może istniał. Widzisz, Ivoy, właśnie ta mapa, która zrodziła się po części z wiedzy samych Potęg, jest jedynym i być może najlepszym świadectwem, że legendy nie kłamią. - Garp wyjaśniał jej dzień wcześniej, co prawda zdawkowo, pochodzenie pergaminu. Ivoy nie bardzo chciało się w to wierzyć - w końcu jakie Moce dzielą się taką wiedzą? Może jednak coś w tym było.

- Skoro nikt tam nie dotarł, skąd legendy? - spytała.

Garp usiadł w swoim starym, choć wygodnym krześle, odchylił się lekko i nabijając fajkę roześmiał się cicho.

- Doskonałe pytanie. Ach! I jakże niezwykłe wyjaśnienie. Otóż Legenda Othlantë głosi, że to stamtąd, eony temu, przybyli pierwsi ludzie. Wyobraź to sobie! Ojcowie Ludzi, pierwsi na tej ziemi. Ponoć, kiedy po latach tułaczki po Éol przybili do mglistych, zielonych brzegów, nieśli ze sobą dziwne, smutne wspomnienia: rozpacz i żal po utracie rzeczy niezwykłych i pięknych, o których teraz już nawet pamięć zginęła. Oni jednak pamiętali, i świadomość utraty sprawiała im ból. Niektórzy mówią, że uciekali przed czymś, może przed wielką katastrofą; według innych, kierowało nimi pragnienie poznania czegoś więcej. Być może ta druga wersja jest bliższa prawdy, bo w końcu nowy ląd nazwali: Mythai. Świat.

Jak by nie było, tu i ówdzie można się natknąć na strzępy wiedzy bądź przedmioty, które pochodzą z ery, kiedy ród ludzki na Mythai był wciąż młody i obcy. Są to rzeczy, które nijak nie mogłyby być dziełem ówczesnych. Bywa, że kryją wielką moc, niewyczerpaną aż po dziś dzień. Wedle mędrców większych ode mnie, jest to dziedzictwo Othlantë: dziwne, zapomniane ziarna mądrości i magii.

- A zatem nie jesteś pewien, czy to miejsce naprawdę istnieje? Na mapie jest nawet miasto... Ÿs.

- Jeśli było, to stanowiło cud świata, a nasze Wieże i ta biblioteka nie mogłyby się z nim równać. Niestety, nikt go nigdy nie znalazł, w każdym razie nie po Pierwszych Żeglarzach. Zdradzę ci coś jednak! Jestem skłonny przypuszczać, że kiedyś istniało, nawet jeśli teraz już go nie ma.

- Jak to?

- A tak! Legenda Othlantë wkrada się do podań ludów, które nie mają ze sobą nic choćby odlegle wspólnego. Nawet na wyspach Archipelagów, na Sythionie i Genei - wszędzie, gdzie żyje człowiek, w cieniu przekazywanych z ust do ust opowieści jawi się czarodziejska, pełna szumiących ogrodów kraina, skryta za całunem magii i zagubiona wśród wszechoceanu wód Éol. Skądś to wszystko musi pochodzić, prawda?

Ivoy przez długi czas milczała, rozpalonym wzrokiem mierząc maleńki ląd, odsunięty od wszystkich innych. Jeśli wierzyć Garpowi - i mapie - odległość była zatrważająca. Dziwna, zapomniana kraina. Kolebka ludzi.

- Mam nadzieję - szepnęła.

Nasi użytkownicy napisali 77181 wiadomości na forum oraz dodali 442 publikacji. Zapisało się nas już 2010 Ostatnio do paczki dołączył Madraz0   Po stronie kręci się 3 osób: 0 zarejestrowany, 0 ukrytych, 3 gości.