...Tak oto rozpoczęła się Era Ognia, czas pożogi i bezimiennych Potęg, bez przeszkód stąpających po niespokojnych ziemiach. Góry trzęsły się i pękały pod ich ciężarem. Rzeki żaru spływały po głębokich dolinach, a ogniste morza zalewały lądy. Nie było drzew, nie było zwierzyny; nic nie było bezpieczne. Żadna śmiertelna siła nie mogła dojść wówczas do głosu: albowiem zbyt straszliwa była obecność nieśmiertelnych Mocy Świata, nawet tych dobrych.

W końcu wybiła jednak przyrzeczona godzina i z najciemniejszych stron Mythai trysnęła woda, źródło życia. Wielkie dymy wzbiły się pod same niebo, zasnuwając gwiazdy na wiele wieków. Rozlały się morza i narodził się Pradawny Ocean. Tym sposobem nastała Era Wody.

Ocean pokrył świat i w oceanie powstawało życie, a w odpowiedniej chwili przebudziły się pierwsze z istot, które poznały Światło: epne, delfiny. Świat wtenczas był młody, inny od dzisiejszego. Wiatry były świeższe, pełniejsze, morza zieleńsze, piana kryształowa. Jasność dnia była czystsza, a czerń nocy spokojniejsza i usiana nieprzeliczonymi gwiazdami. Dzieci Oceanu nadały temu światu imię Eldea. Tak u zarania czasu nazywano Mythai; później słowo to zmieniło się i dziś brzmi: Oel; zaś oznacza Ocean.

Potęgi, które obserwowały to wszystko w milczeniu, pojęły, że świat się odmienił, i na czas jakiś pogrążyły się w zadumie. Liczne z nich wówczas zamilkły i zapadły w uśpienie, lub może tylko oddaliły się ku sobie wiadomemu przeznaczeniu. Te pozostawiły sprawy śmiertelnych ich własnemu biegowi. Inne zbuntowały się przeciw temu, co powstało i zapragnęły to zniszczyć i przemienić wedle własnych żądz: pośród tych Mocy, zwłaszcza jedna potęgą i znaczeniem górowała ponad pozostałymi. Ta na zawsze już związała się z losem Eldei i później, gdy powstała mowa, znana była pod wieloma imionami, najlepiej zaś jako Uthunvir, Duch Mroku, antyteza istnienia: przeznaczeniem jej zaś stało się dążenie do odmiany świata.

Znalazły się jednak Moce, które stawiły czoła Duchowi Mroku. Od zarania bowiem zgłębiały one inne, jaśniejsze ścieżki mądrości: tym objawiono, że mają objąć pieczę nad nowym życiem. Niebawem rozgorzały zmagania najsroższe z możliwych, jakich nigdy przedtem i nigdy potem nie było: ledwie ich cień padł na świat Dzieci Oceanu, lecz nawet ów cień wstrząsnął podwalinami mórz.

Nic już teraz nie wiadomo na temat tej wojny, poza jednym: epne brały w niej udział, pomimo iż wobec Potęg znaczyły tyle, co płomyki świec wobec kamiennych filarów. Cokolwiek uczyniły, przyczyniło się to do jej końca, kiedy to oddzielono pierwotne Siły od istot Światła, by te drugie mogły pełniej skorzystać ze swej wolnej woli.

Wtedy też Morski Lud rozkwitł, pełen piękna i szczęścia, a ponad wszystko ukochał wolność. Jego dzieła były piękne i pełne mocy, lecz wiedza odmienna od ludzkiej. Dlatego, kiedy pojawiła się ziemia, góry i drzewa, a wraz z nimi ludzie i inne istoty, nie było między Dziećmi Lądu i Dziećmi Oceanu zrozumienia i delfiny ukryły się w mrocznych głębinach najdalszych swych siedzib. Istnieją jednak miejsca, czasem z dala od morza i wody, gdzie można odnaleźć ich kruszejące pomniki, wzniesione tajemnym sposobem, starsze niż wszystko inne na świecie.

Tu zakończyła się Era Delfinów, zaś rozpoczęła Era Ziemi, obecna Era świata: najkrótsza, lecz wedle niektórych jeszcze nie ostatnia.

Ląd, który wyłonił się z oceanu, był krainą cudów i Prawdziwej Magii, wielkich bohaterów i wielkich czynów. Był tak piękny, że widząc go stare Moce zdumiały się; tak żywy i jasny, że nowe istoty, które go przyszły zaludnić, pomyślały: dlaczego i my nie mielibyśmy tworzyć? Toteż spróbowały swych sił w rzeźbie, w piśmie i w magii. Byli młodzi, pełni ognia i mieli zręczne ręce; i tak powstały dzieła zaklęte i piękne, godne Stwórcy, wykonane z kunsztem niedościgłym już nigdy później.

I prastare Moce zrozumiały, że świat przeistoczył się po raz wtóry. Wiele z nich dążyło już w tym czasie do odmiennych celów, które odsłonił przed nimi Eive, Najwyższy, i z tej drogi zawrócić nie chciało. Tylko w nielicznych stare pragnienia i żądze zapłonęły na nowo. Teraz jednak nie mogły dotknąć świata tak łatwo jak przedtem, częściej też były zmuszone korzystać z usług śmiertelnych. Nadano im imiona: Uthunvir, Mervar, Gelea, Nerdil, Alurnir, Herdor, Algana i Sela.

Ci zaś wbili się w owych czasach w pychę i wydawało im się, że nie ma przeszkody, której by nie mogli pokonać, skoro tylko spróbują; porywali się zatem na coraz trudniejsze zadania.