To jest streszczenie - opisuje fabułę utworu.
Przeczytaj, jeśli chcesz sobie przypomnieć lub poznać książkę.

Akcja tej powieści przenosi nas z Genebackis, gdzie osadzona była fabuła Ogrodów Księżyca, na na kontynent Siedmiu Miast. W związku z tym z dawnych bohaterów pozostają w zasadzie tylko Kalam (skrytobójca), Skrzypek (saper), Apsalar (Żal) oraz Crokus, młodzieniec zakochany w Apsalar. Wybierają się oni w stronę kontynentu Quon Tali, gdzie Apsalar ma powrócić do rodzinnej wioski.

Okazuje się jednak, że prawdziwa misja Podpalaczy Mostów - Kalama i Skrzypka - jest zupełnie inna. Przy pomocy Szybkiego Bena mają dokonać skrytobójczego ataku na samą cesarzową Malazańskiego Imperium, Laseen, niegdyś zwaną Gburką. Będzie to kara za próbę zniszczenia Podpalaczy Mostów i wyjęcie spod prawa Dujeka Jednorękiego i jego Siódmej Armii.

Ostatecznie misja ta spadnie na barki Kalama, który oddziela się od pozostałych, kiedy zostaje mu powierzona Święta Księga Dhryjny. Subkontynent Siedmiu Miast jest bowiem miejscem o bardzo buntowniczej przeszłości, a teraz zacząć się ma oczekiwane od tysiąca lat Tornado, wielkie powstanie, któremu w imieniu bogini pustynnej Raraku przewodzi kobieta zwana sha'ik. Kalam, Skrzypek i Szybki Ben pochodzą właśnie z Siedmiu Miast, toteż chcąc nie chcąc, muszą wybierać pomiędzy wiernością ojczyźnie a wiernością armii - w dodatku wyjętej spod prawa.

Kalam podejmuje się dostarczyć Księgę sha'ik, i pomimo trudności realizuje to zamierzenie. Niestety - chociaż Kalam o tym nie wie - sha'ik ginie krótko po odebraniu Ksiegi. Nieco później kapral Podpalaczy Mostów napotyka bandę pustynnych rozbójników, "obrońców" Dhryjny, którzy wałęsają sie po okolicy polując na łatwą zdobycz, rabując i gwałcąc uciekające przed powstaniem malazańskie rodziny. Kalam ratuje jedną z takich rodzin i wykazując niemal nadludzkie umiejętności, w pojedynkę kończy z bandą. Potem używa daru od Szybkiego Bena i otwiera portal do Cesarskiej Groty, którym udaje się aż do Arenu, jednego z Siedmiu Świętych Miast. Przez cały czas, skrycie, towarzyszy mu Apt, demonica przysłana mu na pomoc przez Tron Domu Cienia dzięki Szybkiemu Benowi.

W Arenie Kalam zostawia ocaloną rodzinę i statkiem udaje się dalej. Jedynie Minala, kobieta, która pokochała go za wszystko, co uczynił, udaje się za nim. Wreszcie Kalam trafia do Malazu. Skrytobójcy Laseen, sławny Szpon, wiedzą już o nim i o jego zamiarach. Czekają. Dochodzi do krwawej bitwy pośród nocnych uliczek; właściwie wojny, w której okazuje się, że żaden ze skrytobójców nie dorasta Kalamowi do pięt. Wbrew wszystkim pułapkom Kalam dociera do Laseen... i nie morduje jej, kiedy cesarzowa podaje mu usprawiedliwienia dla swych czynów. Okazuje się bowiem - między innymi - że wyjęcie armii Dujeka spod prawa jest tylko pozorne i czasowe i Dujek o tym wie.

Oprócz powyższego w powieści dominuje jeszcze kilka wątków.

Jeden z nich, dość istotny, obraca sie wokół rodziny Genoesa Parana, znanego już z pierwszej powieści. Jedna z jego sióstr, Tavore, zostaje nową Przyboczną cesarzowej. Podczas czystki wśród szlachty skazuje własną, młodszą siostrę (Felisin) na cieżkie roboty w kopalniach otataralu. Dla młodej szlachcianki i niewinnej dotąd dziewczyny wydarzenia te odzierają życie z sensu, piękna i wartości. W zamian za ochronę postanawia sprzedawać własne ciało, staje się cyniczna i z pozoru okrutna. Tylko z pozoru... W niedoli towarzyszy jej Baudin - strażnik wysłany przez samą Tavore w jakimś odruchu wyrzutów sumienia (choć Felisin nie wie o roli Baudina), oraz Heboric, były kapłan Fenera. Niesprawiedliwie osądzony, Heboric został skazany na obcięcie rąk i choć odwrócił się od swego boga, Fener nie opuścił go - nie mógł.

Podczas powstania, grupie udaje się umknąć z kopalni i ruszają w dziwną, pełną przygód wędrówkę. Natykają się między innymi na pozostałości po Przykutym, kalekim, chyba najpotężniejszym bogu, zawezwanym niegdyś wbrew sobie do tego świata. Jak głosi jedna z teorii, zagłuszający magię otataral jest krwią tego boga. Heboric zostaje przez Przykutego skażony, co później, w konsekwencji, doprowadzi do śmierci jego boga, Fenera.

Natykają się też na oszalałego od otataralu maga i trafiają do groty Tiste Edur, która w pradawnych czasach została strzaskana i rozbita na części. Tam napotykają kolejne dziwy: jednopochwyconą smoczycę-martwiaka, która jest Rzucającą Kości T'lan Imassów; zaklęty statek, którego pozbawiona głów załoga jest czarami zmuszana do wiosłowania, a także kilku żołnierzy: Chmurę, Prawdę i Geslera, którzy później wstąpią na drogę prowadzącą do Ascendencji.

Ostatecznie Felisin dociera w samo serce Raraku, gdzie odradza się jako nowa sha'ik, władczyni Tornada. Pod jej komendą mrowie pustynnych plemion i trzech potężnych magów, w tym tajemniczy L'orik, ruszają stawić czoła przybywającemu desantowi cesarzowej i Tavore.

Tymczasem Skrzypek i jego towarzysze napotykają dziwnego, półkrwi jaghuta, konstruktora zegarów, Icariuma, oraz Mappo, jego przyjaciela i strażnika. Icarium jest synem sławnego, szalonego Gothosa, i pomimo dobrej natury, jego gniew potrafi się przerodzić w niepohamowaną, szaloną furię, której obawiają się sami bogowie. Icarium obdarzony jest łaską niepamięci, ale ciągle szuka prawdy o sobie samym. Mappo, który oficjalnie mu pomaga, tak naprawdę robi wszystko, aby te wysiłki zniweczyć, i jednocześnie nie dopuścić do przebudzenia się straszliwego gniewu, który w przeszłości był przyczyną upadków imperiów.

Ciekawostką jest to, że słudzy Azath, bezimienni, którzy wysłali Mappo z misją strzeżenia świata przed Icariumem, zniszczyli całą jego wioskę i wszystkich jego krewnych, a następnie wpoili Mappo przekonanie, że odpowiedzialnym za tę zagładę jest jaghut. Jeszcze ciekawsze, że pomimo tego pomiędzy dwojgiem wędrowców narodziła się prawdziwa, choć smutna, przyjaźń.

Wspomagani przez Iskarala Krosta, kapłana Cienia, a potem także przez Ogary Cienia, Skrzypek, Apsalar i reszta towarzystwa dociera do Tremorlor, Domu Azath na kontynencie Siedmiu Miast. W drodze odnajdują ojca Apsalar, który pełnił funkcję służącego Krosta. Droga najeżona jest niebezpieczeństwami, bo według legendy w Tremorlor otworzyła się brama, która pierwszemu jednopochwyconemu lub d'iversowi, który ją przekroczy, umożliwi ascendencję. W okolicę ściągnęło mnóstwo chętnych do osiągnięcia większej mocy (jednopochwyceni to tacy, którzy mogą przeistaczać się w jakieś zwierzę; d'iversowie to tacy, którzy mogą przekształcać się w całe stada - np. rój os, stado wilków itp.).

Legenda jednak nie jest do końca prawdziwa, brama bowiem znajduje się gdzie indziej, a Tremorlor, która więzi przede wszystkim groźny fragment rozbitej groty Tiste Edur, staje się grobowcem magicznych istot. Próbuje też schwytać Icariuma i Ogary Cienia, nie udaje się to jednak, między innymi dzięki Mappo i Skrzypkowi, który otwiera drzwi Domu Azath. W jego wnętrzu cała grupa jest już bezpieczna, a co więcej, prędko może podróżować do różnych części świata.

Chyba najszerzej opisany w powieści jest jednak jeszcze inny wątek, wątek Coltaina i jego Sznuru Psów. Coltain, pięść (dowódca) malazańskiej armii w Hissarze, choć z pochodzenia mieszkaniec kontynentu, po wybuchu powstania prowadzi tysiące uchodźców ku ocaleniu. Wraz z niewielką, lecz doskonale wyszkoloną Siódmą Armią, rusza na południe, gdzie okazuje się, że ratunek jest tylko widmem - nikt nie kiwa nawet palcem, by pomóc tysiącom coraz bardziej zrozpaczonych ludzi. Tocząc ciężkie boje, walne bitwy i ciągłe drobne potyczki, żyjąc chyba tylko dzięki sile woli, Coltain broni się przed powstańcami i wciąż idzie, prowadząc swój Sznur Psów. Ostatecznie wróg, który liczebnie przerasta go wielokrotnie, niszczy wszystkie jego siły, ale trzydzieści tysięcy uchodźców, osłanianych przez Siódmą Armię do ostatniego żołnierza - dosłownie - dociera do Arenu. Coltain ginie w zasięgu spojrzenia z murów, obserwowany przez tysiące, podczas gdy Wielka Pięść Pormqual, dowódca armii stacjonującej w Arenie, jest sparaliżowany strachem i nawet na sam koniec nie decyduje się wyjść z pomocą. Przeżywa tylko jeden żołnierz Sznura Psów: Duiker, imperialny historyk, którego celem stanie się odtąd sławienie pełnego poświęcenia i szalonej odwagi marszu.

Zobacz, co napisali inni i zostaw własną opinię »

Nasi użytkownicy napisali 77204 wiadomości na forum oraz dodali 443 publikacji. Zapisało się nas już 2008 Ostatnio do paczki dołączył IdioticFishe   Po stronie kręci się 158 osób: 0 zarejestrowany, 0 ukrytych, 158 gości.