To, co cywilizacja potrafi zbudować, chyba najlepiej określa jej poziom. Oczywiście w światach fantasy sprawy mogą układać się różnie, ale mimo to dobrze jest poznać pewne podstawowe fakty. Opiszemy zatem krótko, jak rozwijały się drogi, mosty, tunele, akwedukty i młyny.
W najdawniejszych czasach drogi były zwykłymi ścieżkami. Istotnych, dalekich szlaków było niewiele, np. szlak jedwabny z Europy do Chin albo szlak bursztynowy znad Bałtyku na południe. Nie miały żadnej nawierzchni, co najwyżej poprawiano ich przejezdność przez usuwanie roślinności lub doprowadzanie do brodów, ewentualnie zatapianie drewnianych bali w okolicach bagiennych.

Podczas przejść przez rzeki w wędrówkach pieszych wykorzystywano zwalone kłody lub mosty linowe, jednak sztuka wznoszenia mostów ograniczała się raczej do kładek na wodach stojących. Pierwsze trwałe, drewniane mosty na rzece powstały około pół tysiąca lat p. n. e. w Babilonie i Rzymie. Stosowano też mosty z tratew, zwłaszcza podczas przepraw armii.

Odkąd pojawiły się koła, większość znaczących dla handlu dróg przemieniła się w szlaki koleinowe. Koła wozów toczyły się w rowkach o głębokości około 10 i szerokości około 20 cm, rozdzielonych mniej więcej półtorametrowym odstępem. Taki charakter dróg sprawił, że konieczne stały się mijanki - miejsca, gdzie jadące z naprzeciwka wozy mogły się wyminąć. W wypadku spotkania najczęściej słabszy musiał się cofnąć do najbliższej mijanki.

W VIII wieku p. n. e. w Asyrii stosowano już drogowskazy, budowano strażnice i studnie przydrożne.

Pierwszymi wielkimi budowniczymi Europy byli dopiero Rzymianie. Oni pierwsi stworzyli drogi brukowane w całości, a nie tylko w pobliżu miast (pierwsza w 312 roku p. n. e.). Im również Stary Kontynent zawdzięcza kamienie milowe i wieloprzęsłowe, kamienne mosty.

Budowali oni długie tunele drogowe (wcześniej wykopywane głównie jako sekretne przejścia lub drogi wodne w miastach, twierdzach i grobowcach). Najdłuższy z rzymskich tuneli miał 5,6 km. Od Asyryjczyków przejęli też i udoskonalili sztukę prowadzenia akweduktów. Dostarczały one wodę do miejskich cystern, punktów czerpania, fontann czy łaźni miejskich. Akwedukty doprowadzające wodę do Rzymu liczyły łącznie ponad 400 km; wiadomo też było, że niektóre doprowadzają wodę lepszą, inne gorszą. Przy budowie akweduktów wykorzystywano wyłącznie różnicę poziomu wód; pompy zaczęto stosować dopiero w XVI wieku. Osiągnięcia Rzymian były niedoścignione (i używane) długo po upadku ich imperium.

Również za czasów Rzymian, z samego początku naszej ery, pochodzą pierwsze wzmianki o młynach wodnych (początkowo podsiębiernych). W IV wieku były one już dość popularne, zaczęto też stosować koła nasiębierne, znacznie bardziej wydajne, na które woda musiała spadać.
Młyny służyły nie tylko do produkcji mąki. Od XII wieku stosowano je też w tartakach, foluszach (wytwarzających sukno), przędzalniach, kruszarkach (rudy, soli kamiennej, kości, węgla) a nawet przy kuźniach. Średniowieczny młyn potrafił przetworzyć około 500 - 700 kg ziarna na dobę.

Nasi użytkownicy napisali 77181 wiadomości na forum oraz dodali 442 publikacji. Zapisało się nas już 2010 Ostatnio do paczki dołączył Madraz0   Po stronie kręci się 2 osób: 0 zarejestrowany, 0 ukrytych, 2 gości.