Najprostsze umocnienia, takie jak palisady (mury z bel drewnianych), wały i nasypy ziemne, były tworzone, odkąd tylko uprawa ziemi skłoniła człowieka do zakładania osad na terenach odkrytych.
Kluczowe miejscowości, obrane przez lokalnych władców za swoje siedziby, stawały się często grodami. Wiele z pierwszych grodów na terenach słowiańskich powstało na dobre kilkaset lat p. n. e., za czasów kultury łużyckiej (np. Biskupin). Po jej zagładzie nastąpiła długa przerwa - następne wzniesiono dopiero w siódmym wieku naszej ery. Polskie grody osiągały dość znaczne rozmiary: kilkunastu, a nawet kilkudziesięciu hektarów. W razie wojny, stanowiły miejsce schronienia okolicznej ludności.

Przejście do budowli kamiennych zazwyczaj towarzyszyło skupieniu wokół silnej centralnej władzy: tak było z cywilizacjami w Mezopotamii i w Egipcie, a potem w średniowiecznej Europie.

Zamki, które chyba najbardziej kojarzą się z terminem "budowla obronna", powstawały właśnie za sprawą możnych i książąt, którzy tym sposobem gruntowali dalej swoją dominującą pozycję. Wznoszone były one przede wszystkim w miejscach łatwych do obrony: albo tam, gdzie wcześniej stały grody, albo na innych wzgórzach i górach. Wyspy i półwyspy, doskonałe lokacje dla wcześniejszych grodów, często traciły na atrakcyjności. Przyczyną bywał utrudniony dostęp do kamiennego budulca.

Wały ziemne i wzmacniane drewnem, palisady i częstokoły, z czasem zostawały zastąpione murem kamiennym, otoczonym fosą. Nie znikły jednak zupełnie - zaczęły być używane jako doraźne konstrukcje obronne na liniach frontów. Przed czas wybiegli tutaj doskonale zorganizowani Rzymianie, którzy otaczali swoje wojskowe obozy vallum (palisadą) i fosą jeszcze przed naszą erą.

Przemyślne rozwiązania obronne i równie interesujące metody oblężnicze stanowiły tło niemal wszystkich średniowiecznych wojen. Lewoskrętne klatki schodowe, utrudniające posługiwanie się bronią przy wchodzeniu do góry; otwory kloaczne w murach; zwężane okienka łucznicze; wzmocnienia, baszty, sekretne tunele, stanowiska machin obronnych, kratownice, nieliczne okna - wszystkie te elementy składały się na najpotężniejszą średniowieczną broń.

Rozpowszechnienie prochu położyło kres epoce zamków. Potężne, surowe mury przestały być tak istotne. Można powiedzieć, że królowie i książęta zeszli z gór z powrotem na niziny i do miast, gdzie zajęli się budową pałaców - już nie tak obronnych, a raczej reprezentatywnych.

Bohaterowie podczas Gry z całą pewnością wcześniej czy później zawitają do takiego czy innego zamku. Poniżej zamieszczamy kilka planów warowni, które Mistrzowie Gry mogą nawet wykorzystać jako przykładowe mapki do gry (w wersji do ściągnięcia mapy zamieszczone są w lepszej rozdzielczości).

Plan parteru zamku wraz z terenem - na podstawie zamku Kidwelly. W centralnej części twierdza; wyjątkowo rozbudowana brama południowa.

Plan parteru zamku przylegającego do miasta, wraz z terenem - na podstawie zamku Conwy. Zamek wyraźnie przedzielony na części wschodnią i zachodnią, które mogły się bronić nawet w razie upadku drugiej połowy.

Plan parteru zamku - na podstawie zamku Conisbrough.

Plan parteru zamku - na podstawie zamku Weoley.

Plan parteru zamkowej twierdzy - na podstawie twierdzy Warkworth.

Słowniczek:

barbakan - element fortyfikacyjny wznoszony dla dodatkowej ochrony bramy. Najstarszy europejski barbakan pochodzi z początków XIII wieku.

bastion - część fortyfikacji, która pojawiła się wraz z rozwojem dział. Budowano je zwykle na planie trójkąta, romboidu lub pięcioboku o otwartej postawie. Część bastionu od strony nieprzyjaciela nazywano czołem, boki to tzw. barki, a część od strony twierdzy to szyja. Na barkach lub wewnątrz bastionu, czyli w kazamatach, ustawiano działa.

baszta - budowla obronna stanowiąca wzmocnienie murów. Baszta ma postać wieży, często lekko wysuniętej przed mury i zwieńczonej blankami, hurdycją lub machikułą.

blanki - zwieńczenie murów obronnych i baszt, w kształcie szeregu zębów, pomiędzy którymi łucznicy mieli stanowiska obronne.

gród - osada obronna, zwykle otoczona palisadą lub wałem, często również fosą. Przy bramach grodów często powstawały podgrodzia, gdzie mieszkała służba i miejscowa ludność - były to często zaczątki przyszłych miast.

hurdycja - drewniany ganek/balkonik na szczycie murów obronnych lub na basztach, wystający nieco poza mur. Posiadał otwory w podłodze i ścianie, służące do atakowania szturmujących kamieniami, gorącą smołą, a nawet nieczystościami.

machikuła - to samo co hurdycja, tyle że z kamienia - machikuły zaczęły zastępować hurdycje od XIV wieku.

palisada (ostrokół, częstokół) - ogrodzenie o charakterze obronnym, ściana z grubych pali naostrzonych u góry i wkopanych w ziemię.

stołp (donżon) - wczesna wersja tego, co później przyjęło się nazywać twierdzą. Stołp to wolno stojąca wieża obronna, z reguły najlepiej umocnione miejsce zamku. Wznoszono je na dziedzińcu lub w słabszym miejscu murów; wejście do nich zwykle znajdowało się nieco ponad ziemią i było pozbawione schodów. W początkowych etapach budowy mieściła się w nim siedziba władcy; później, jeżeli dobudowano wygodniejsze komnaty, stołp mógł służyć za skarbiec lub więzienie.

twierdza - centralna wieża zamku, zwykle najlepiej broniona, stanowiąca główną część zamku. Stanowiła miejsce mieszkalne; zwykle znajdowała sie tam również zbrojownia i studnia. W średniowieczu częstym widokiem były zamki złożone z samej twierdzy, pozbawione dodatkowych murów obronnych. Takie konstrukcje nazywane są wieżami rycerskimi.

Nasi użytkownicy napisali 77204 wiadomości na forum oraz dodali 443 publikacji. Zapisało się nas już 2008 Ostatnio do paczki dołączył IdioticFishe   Po stronie kręci się 469 osób: 0 zarejestrowany, 0 ukrytych, 469 gości.